Hepimizde bir şeyler eksik kalmıştı. Ve en büyük eksikliğimiz hayalsiz yaşamaya alışmaktı. Artık birbirimize hayallerimizden bahsedemez olmuştuk. Hani bazen bir şey anlatmak isteyip sonra ne düşünürler diye vazgeçişler var ya, işte o hallerdeydik. Belki yaşam şartları belki de iletişim kopukluğuydu bu vazgeçişlerin sebebi… Hayallerimizin bir hırsızı vardı aslında; hayallerimizi sosyal medyaya kaptırmıştık. Hayal etmek yerine başkasının hayalleriyle mutlu olmaya alışmıştık. Oysa ki hayali neyle satın alabilirdik!
Hayale giden yolumuz olmalıydı..
Her hayal bir yolculuktu…
Hayal edebildiğimiz yalnızlıklarımız olmalıydı…
Hayallerimiz mis gibi kokardı…
Hayallerimizde olmadık yerlere üst üste evler dikerdik…
Sizin hayaliniz bizimkinden daha renkli olurdu, biraz kıskanır imrenerek dinlerdik…
Bazen hayallerimiz ayaklarımızı yerden keserdi…
Bazı geceler, evren ve en güzel hayali seslenirdi bize…
Hayalimde özlediğim yalnızlıklarım, gidip de gelmek istemediğim yerler, güzel bir zaman makinem, yıldızlarım, gezegenlerim, sevgiliyi özleyip kesiştiğim yollarım ve benim diyebildiğim hayallerim vardı…
Bugün benim için bir iyilik yapın ve hayallerinizi çağırın!
Giderken buraya hayallerimin ayak izlerini bırakıyorum…
Hayallerimize Satürn Fısıldayacak!
Sevgilerimle My Daydream!!
