Zihnimizde dönüp duran imajinasyon gündelik yaşamın bir parçası haline gelmeye başladığında, hayal ve gerçeği birbirinden ayırmak için büyük bir çaba sarf etmek gerekir. Bu çaba arzuların, karanlık yanların, çıkmazların ve ilkelliğin; uyku aleminin el verdiği hürriyet ve mahremiyet duygusuyla doya doya yaşanmasıdır. Hepimiz hayaller kurarak uykuya dalarız ve bu hayaller, gündelik yaşamımızda başkalarından sakladığımız şeylerdir genellikle. Bir bakıma sanal dünya, -tercihen- el verdiği anonimlik imkanıyla bu hayalleri seyreltmiştir seyreltmesine ama yine uyku öncesinin mahremiyetini bir türlü sağlayamamıştır.
*
İç içe kılınmış çelişkileri yazmakla geçti ömrüm,
Yüz yüze edilmiş andları içmekle,
Göz göze gelinmiş yerlerden geçmekle,
Ve hiç bilmediğim kanatlarla,
Hiç bilmediğim yerlerde uçmakla.
*
Takvimden bir yaprak daha koparılır çaresiz evlerde. Bir sabah daha olmuştur çoktan. Bir gece daha olacaktır. Zaman daha yavaş geçer o evlerde. Geçerken de iz bırakmadan durmaz. Saatlere takılan gözler, günlerin bir bir tekrarlanan isimleri, ayların kaç çektiği… Konuşulur durur o evlerde. Zaman bir tek o evler için vardır sanki.
*
Bir yerlerdeki yansımamdan rahatsızım. Ay mı, su mu, gece mi beni böyle yekpare bir benlikten çıkarıp da tuz buz eden?
*
Başlangıçta kimse için eşit olmayan imkanları eşitlemek için yapılan her savaş bir teslim olma biçimidir. Varlığa, sisteme, zamana teslim olmak… Kimilerinin mücadele etmeye bile gerek yokken kavuştukları ya da mücadele etseler bile yalnızca yoğunluğu düşük bir mücadele ile kavuştukları imkanlara karşı; yaşamı bir savaş meydanı olarak görmek, eşitsizliği kabul etmekten hatta kabul etmekle kalmayıp bu eşitsizliği hoş görmekten başka ne olabilir? Oysa istemiyorum diyebilmek, elinin tersiyle her şeyi reddetmek ve kollarını bağlayıp bir koltukta son gününü beklemek bir komedya halini alan yaşama karşı gösterilebilecek en asil duruştur.
*
Nadir bulunan bir umudun gövdelendiği siyah gecenin boynuna beyaz bir pelerin gibi iliştirildi kar. Şimdi sadece kirli bir pamuk gibi dalgalanan denizi izleyerek ıssız körfezleri ve aylar sonra çıkacağı yolculukları düşündü. Zamanın geçtiğini sadece saatler göstermiyordu onun için. İçinde atan her bir nabız bir saniye dersek, o da bir saat sayılırdı. Karlı gecenin ortasında, umutlu şeyler düşünmek için olduğu yerde kendisini zorlayan, kardan ve geceden ilham toplayan, zamanını dolduran, yaşayan bir saat.
Oysa her saatin ve insanın bir ömrü vardı. Umut etmek için gecenin sessizliği tekinsizdi üstelik. Sessizlik umudun düşmanı sayılırdı. İnsan kendisiyle başbaşa kalınca umutlu şeyler düşünemezdi. Buna yeltenir, ancak buruk hisler duymaktan kendini alamazdı. Nabzı atan bir saatin, şimdi yamaçlarına karların yağdığı bu şehrin soğuk denizi karşısında şansı yoktu. Zaman soğukta donmazdı elbet ama ya insan?
*
Ben bunu uyumadan önce düşündüm! Gördüğüm ilk ufak kabustan hemen sonra henüz uykuya dalmadan. Bilirsin uyumak, bir kavanoza rengarenk bilyeler toplamak gibidir. Onlar yerinde olduğu zaman uyursun, bir tanesi kaybolursa vehimlerden vehim seç! Gün aydınlansın, ilk ışıkta o bilyeyi de bulduktan sonra uyursun elbet. Tabi ancak birkaç saat!
-“Ben bunu uyumadan önce düşündüm!”
-“Neyi?”
-“Kaybolan her şeyi… Bir bilyeyi, uykuyu, bir ömrü hatta…”
