blog

İyi de bu saçma sapan iş yığını içinde bir kahvenin, düşünceler içerisinde anlamını yitirmesini tasvir edecek herhangi bir şeyin beyinde yankılanmaması ve buna anlam ararken oluşan yetersizlik hissi? İşte görünmez kalabalıklarda ki…

Karanlık ve sessiz bir cadde duvarında kalan bir afişNeden hüzün verir ki insana?Yağmurdan ve tozdan renkleri solan resimlerKimsenin izlemediği bir trajedi misali hayatlarKimsesizliğin ortasında kalan yalnız ve yabancı bir ruhSen ve ben…

Bir bardak suya atılmış yağ damlası gibi yüzdüm toplumda. Bardağın dibini gördüm, şeffaf toplumun katmanları... Karışmadım suyun katmanlarına, beni itti. Ben hafiftim toplumdan, farklı oldum ya da şöyle diyelim kendi rengimi ve yoğunluğumu…

Beton üstü beton Birkaç gram yeşillik serpiştirilmiş Kuş seslerinden arındırılmış Aromasını paradan alan Bir ton beton Beton üstü beton İçine köpürtülmüş hayatlar sürdüğümüz Çocuk kahkahalarına aldırmamış Karasını…

Hüznü kalıplara döktü insanoğlu, Sonra üst üste dizdi, fazla yüksek olmasını istemedi Yanına dizmeye devam etti... En son, durdu insanoğlu Baktı, dört tarafı duvar Baktı ki dört tarafı kalıplaşmış hüzün... Gözyaşlarını saklamak istedi…

Oturuyorum… Bir yol kenarında öylece oturuyorum. Özgürlük gibi bir koku var havada. Yola bakıyorum. Güneş yalıyor her toz parçasını, rüzgarın sesine cevap veriyor savrulan yapraklar… Ne zamandır yoldayım, bilmiyorum. Ellerime bakıyorum…

Gökyüzü ne kadar ağır bu aralar. Çelikten bulutlar sarmış kutsal maviliği. Martılar dökülüyor çeliğe çarparak, kanatlarına bulaşıyor mavi tonlar. Yürüyorum, adımlarımın yanına serilmiş mavi martılar. Tanrım, hava ne kadar ağır! Bir çocuğun…