Bu bir bilmek değil, görmek meselesidir.
Doğanın hiçbir yapıya ihtiyacı yoktur. Her şey varolşunu her seferinde yeniden doğayla tamamlar.
Bu sadece bir söyleme meselesi değil, duyma meselesidir. Yıldızlar için çakıl taşları ve çakıl taşları için kelimeleri alıyorum. Evren bizimle konuşuyor, bunu biliyorum. Dayanağımı kaybetmemek için varlığımı arıyorum. Sözlerden eylemlere, sonsuzu arıyorum. İmkansızı kovalıyorum. On veya yirmi kelimeyle savaşa direniyorum.
Bu sadece yazma sorunu değil, yaşama meselesi. Ayaklarınızı ıslatmadan suda yürüyemezsiniz. Yola çıkmadan, varamazsınız. Kelimelere sarılmış, sessizliği bozmadan kafamın içinde yürüyorum.
Bu sadece yaşamak değil, sevmek meselesidir. Sessizliğin sokağında bekleyenler, yaşamın notalarında haykırmayı bekleyenlerdir. Kelimelerin ve efsanelerin ötesinde, biz orada olmadığımızda orada olacak. Her seferinde yeniden haykırıyor olacaklar.
Olmak yeterli değil, durmadan doğmak. Her tohuma yaşam sorusunu soruyorum. Cevap veren rüzgar, güneş ya da yağmur. Evrenin anlatacak bir şeyi var. Gözün ötesini görmek için okumak yeterlidir. Sudaki ilk adımlar, ateşin önünde parlayan gözler konuşmayı icat ediyor. sessizliğin dünyasıyla sözsüz anlaşabilir miyiz? Hiçbir şey paradan daha gereksiz değildir, reklam köleleri üzerindeki görüntülerin kaçakçılığı, tanrıların sözü. Bizi bu doğumdan alıkoyacak mı?
Mesele takip etmek değil, yolu bulmak ve yolda olmaktır. Dünya her zaman ve sonsuza kadar bir başlangıçtır. Öncesi, sonrası orada olan biziz. Oradan başlamalıyız. Otlar, bitkin bir güreşçi gibi kollarını uzatıyor. O kadar az şey yeterli ki, bir sandalye gıcırdıyor gibi gölgelerden çıkan taştaki bir çizik, gülümseyen bir köprünün başı, hiçbir ağırlığı olmayan bir yol. Sabahsız gece olmaz. Ufuk çizgisi olmayan yol yoktur. Hayat kimseyi beklemez. Arkamıza bakmadan önümüzden koşuyor. Zamanın meraklı canavarını evcilleştiremezsin. Ölüleri diriltmek, yaralıları tedavi etmek, yolları işaretlemek, ufuk çizgileri ile buluşma noktaları arasındaki yolu bulmak bize kalmış.