Hayatımız birşeyleri yerine koyabilme çabasından ibarettir.Eşyaları, bitkileri,insanları..
İliğiyle,kemiğiyle bütün olan insanı sıradan bir nesne gibi yaşamımıza yerleştiririz; birey kılan özelliklerden sıyırarak bunu başarabiliriz. Nefes alan ‘tek tip’ insan olur; sesinden, gülüşünden ayrılır, bir yerlere savrulur.Hiç bir kalbe sevgi bırakmamış gibi, acıyı bal eylememiş gibi.
Kimisi boşluklara hiçbir çaba sarfetmeden yerleşirken, kimisi itiş tıkış yer edinmeye çalışır.Ben de varım diyebilmektir oysa ki, geçip gidiyorum dünyadan artık, geç olmadan görün beni diyebilmenin çığırtkan halidir kimi zaman.
Dolambaçlı yollar,sapaklar insanı yorar. Dümdüz bir yolda gözümüzü kapatıp gitmek istiyoruz değil mi? Hayat serüveni herşeyi göze almakla başlar. Yolculuklara cesaret edenler yol kenarındaki çiçekleri görür; oysa ki mevsiminde görebilmekmiş marifet. Neden,niçinlere bazen gerek yoktur.Doğru zamanda doğru hamleyi yapmak gerekir.Kardeleni yazın göremezsin, mevsimi değil de geç! Mevsimleri değiştiremezsin hepsi bu!
Puzzle parçaları gibiyiz,kendimizi tamamlamaya bütünlemeye mecburuz. Küçük parçalarımız insanların bizde yeşerttikleri vefa,kin,merhametten oluşuyor.Evrende bir nokta,noktada bir cümle gibiyiz.Cümlelerimize eklediğimiz harfler kadar insanız; yeni sesleri cümlelerimize ne derece katabiliyorsak o kadar kendimiziz. Her canlı renk resmimizi gösterişli yaptığı kadar soluk renklerde anlam katar. Siyah da biziz beyaz da; insanın olduğu yerde herşey mümkün olmalı!
islak_fikir