İçimde kaybettiğim bir çocuk var. Üstü başı kirlenmiş. Elleri ve dizleri kan içinde. İçimde bir çocuk öldü. Hiç oynayamadığı oyuncakları ile enkaz altında kalmış. İçimde ölen bir baba var. Masaya oturmadan ben tokum diyerek bir köşede oturan. İçimde bir baba yitip gitti. Hiç hediye alamadığı çocuklarının çığlıklarında. İçimde bir baba vardı. Eşine hiç çiçek alamamış. İçimde bir anne öldürüldü. Ellerine hiç kına yakılmamış. İçimde bir anne öldü nefes alırken ateşler içinde yanarak. İçimde bir kardeş vardı. Kumanda kavgasına hep mağlup olmuş. İçimde bir kardeş öldü kıyafet kavgası verirken. Hiçbiri sağ çıkamadı enkazdan. Oyuncakları ile birlikte gömüldü. Tok karnına defnedildi. Küllerini bile bulamadılar annenin. Kumanda taşındı betonlarla, toprakla beraber. Bir duvar altında kaldı kıyafetlerle dolu olan duvar. İçimiz öldü, yaşamaya mecbur bırakıldık. Şehirler nefes almayı bıraktı. Işıkları ile birlikte ciğerleri de söndü. Sular altında kaldı şehirler, içinde yaşayan tonlarca hayaller ile birlikte. Biz aslında öldük. Hepimiz. Sadece bir kısmımız gömüldü. Toprağın altında nefes almaya mecbur kaldık. Biz aslında yaşamayı bıraktık. Gömülemedik. Gökyüzüne mezarlar kazıp, yıldızların üzerimizi örtmesini bekledik. Gecenin karanlığına sığındık yaşadığımız görünmesin diye. Güneşten medet umduk yaşamaya çalışan ölü bedenler için. Son defa sarılamadık birbirimize. Son defa seni seviyorum diyemeden yitip gittik bu dünyadan. Kırgın öldük belki de. Gülerken verdik son nefesimizi belki de. Konuşamadık. Diyecek tonlarca cümlemiz olduğu halde. Susturdular çoğu kez. Sesimiz çığlık olur diye. Bizi yalnız kaldık sandılar. Bizi yok saydılar. Görünmez değildik aslında. Sadece enkaz altında kalmıştık. Zorla nefes alabildik. Bir el bekledik. Son kez söyledik. Son defa konuştuk. Ama duyulmadı. Ama duymadılar. Siz değil biz duyduk. Hep bir ağızdan çığlık çığlığa haykırdık.
“Sesimizi duyan yok mu?”
Dedik. Dedik. Dedik. Diyemez hale gelene kadar bağırdık.
Biz defalarca enkaz altında kaldık. Defalarca öldük.
Bir kısmımız toprağın altında. Bir kısmımız nefes alıyorken ölüyüz.
Yaşamak mı ?
Buna yaşamak denmez.
Buna ne denir bilemiyorum.
Normalleşmek mi ?
Kabul edilebilir gibi değil.
Peki tüm bunlardan sonra son kez sormak gerekiyor.
Sesimizi duyan var mı ?
Ceren