Kederler çok fazla,
Acının mayasında çoğalır.
Kalp çok çocuk,
Tek başına ağlar durur.
Yıldızları toplamaktan vazgeçtiğim gün
Çadır kentlerin yırtıklarından bakan boşluklara
Uzatarak gözlerimi
Bütün kaderimden vazgeçtiğim gün
Satırları sildiğim gün
Tek başıma
Öyle zor ki
Midemde kelebekler kokuşmuş
-Çok acı çekiyorum-
Aşka kurtlar bulaşmış
-Yaşlanıyorum-
Satır arası çizgilerle sınırlı
Hayat arası ilgilerle sınırsız
Delilik
Gençliğin zavallı melankolileri
-Yüce mi demeliydim, affedin
Her boku bildiğini sanan yolcular-
Gömleklerimin yırtıklarında bıraktığım gururum
Pantolonumun çamaşır suyunda
Aşık olduğum adamın kadınında bıraktığım gururum
Ve burnuma çektiğim toz kırıklıkların uyuşturduğu
Mutluluklar
Ben bir faşistim mutluluklarım!
Sizi kamplarda piç ruhlu insanlara öldürten
Ben bir faşistim hayallerim!
Sizi kapital dünyanın hükümleriyle boğduran
Ah kimsesiz kimsesizlik
Sessiz dudaklarının kıvrılan dilleri
Ahlarla başlayan ünlemlerin zevkleri
Yok
Var
Bir var
Bir yok
Anlatamıyorum
Kelimeler çok az
Ardında bulmalısınız
Kaf Dağı’nın
Simurg’una benzeyen
Ütopik hüzünlerimin sihrini
-Ölebilsem
Ölebilsem
Ölebilsem-
Şimdi.