YAZARLAR, İŞÇİLER VE İŞLER
Kış gelmişti. Ellerim ve ayaklarım üşüyordu. 12 saat fabrikada çalışıyor, eve gidince okuyor ve yazıyordum. Hayatta kalmaya ve yazar olmaya çalışıyordum. İyi kötü hayattaydım. İyi de yazıyordum, dâhiyane yazıyordum hatta. Kıymetim bilinmiyordu ama. Bilinmesindi. Elbet bir gün bilinecekti. O gün geldiğinde, tanrının beni alkış ve para budalası yapmaması için dua ediyordum şimdilerde, gelecek o günler için.
Günümüz yazarlarının sorunu bu; doyumsuz kazanma hırsları. Günümüz yazarlarının canı cehenneme.
Çalıştığım işlerden öğrendiğim tek bir şey varsa, o da: İnsan hayatının değersiz görülmesidir. Patronların, müdürlerin ve ustaların bile işçilerin hayatlarını değersiz görmelerini anlayabiliyorum ama işçilerin birbirlerinin hayatlarını da aynı şekilde görmelerini anlayamadım hiçbir zaman. İşçilerin birbirlerinin arkasından iş çevirmelerine çok rast geldim. Bunun nedenini hiç anlayamadım. Aptallıktan başka bir şey değil.
Fabrika işçilerinden daha kötü durumda olanlar da vardır; beyaz yakalı işçiler mesela. Onların durumu daha içler acısı. Bankacılar, ofis elemanları, sekreterler, pazarlamacılar, satış elemanları ve aklınıza gelen daha başkaları. Suratlarında hep aynı ifade vardır onların. Gülmezler, üzülmezler ve acımazlar. Nefes alan bir duvar gibidirler, öyle soğuk, öyle anlamsız. Yitik gözlerinde hiçbir anlam bulamazsınız onların. Sistemin çarklarının en ezilmişleridir çünkü onlar. Şirketlerine milyonlar kazandırırlar ama ay sonunda en fazla birkaç bin lira girer ceplerine ve üç beş kuruş daha fazla kazanabilsinler diye önceden belirlenmiş satış barajlarını geçmeleri gerekir. İşine devam edebilmesi için de ofisteki diğer elemanlarla iyi geçinmesi, hoş sohbet olması ve müdürüne dalkavukluk etmesi beklenir. Bunları yaptığı sürece işindeki yeri sağlamlaşır ve zaman geçtikçe maaşına üç beş kuruş da zam yapılır.
İyi iş diye bir şey yoktur dostlarım.
Bana kalırsa, Dünya’yı değiştirecek olanlar; işçilerdir. Gerçek bir işçi devrimi olsa, en önde yer alabilirim, belki. Tabii şarap kadehimi elimden bırakabilirsem…