noyanist

Yalnızlık ve deliliğin en iyi alanı, kimsesizlerin kimsesi olan sokakların arka yerleri, avm’lerin gözükmeyen temizlikçileri, gece hayatının münzevileri ve gecenin sessiz çığlığı olan evsizleridir....

Seninle hiçbir zaman hafta sonu gezisine çıkacak planlar yapmaya vaktimiz olmadı. Konuşa konuşa bir kentin başından sonuna kadar yürüyemedik. Başka bir kitapçıya doyamadan herhangi...

Yorgun, bıkkın ve ütopyaların amelesi olmaya çalışan bir grup deliyiz. Henüz herkes birbirini tanımıyor. Yüzümüzü görmedik, karşılıklı bira içmedik ve nefesimizin sıcaklığı yüzümüze vurmadı....

Uçuşan küçük yaz böcekleri gece lambasının ışığına her çarptığında hayatının sonuna geldiğinin farkında olmadan işini ustalıkla yapan bir işçi titizliğinde kendi etrafında dönerek uçuşunu...

Tam bu noktada Samuel Beckett’in şu sözüne atıf yapmak yerinde olacaktır: “Sonuna kadar deli kalabilmeyi başaran çok azdır. Çünkü düzen bizi, bütün o deliliğimizi, yaratıcılığımızı, soru sormamızı, farklı olmamızı, çocukluktaki rahatlığımızı teker teker elimizden alıyor. Sonunda uyumlu oluyoruz…” Sahi tam olarak neydi uyumlu olmak?